Neyse ki kızlarının birini aynı mahalleden birine vermişlerdi. Yakındı, kızları istediği vakit evlerine gelebilirdi. En çokta buna sevinmişti Musa ama umduğu gibi olmadı. Nedense evlendikten sonra babasının evinin kapısını dahi açmamıştı kızı. Musa, masmavi gözlerini kıstı ve düşünceli şekilde karısına baktı. Aklından ne geçirdiği anlaşılmıyordu. “Hanım, büyük kızımızın yeri uzak. Gelememesini anlıyorum da Esma’nın evi çok mu uzak namacıyla gelmiyor? Kaç gün oldu özledim çocuğu” dedi. Fadime, bakışlarını eşinden kaçırdı ve “kaynanası göndermiyormuş bey” dedi. Musa, kızdı ama bir şey diyemedi. “O bundan sonra onların kızı. Kaynanası ne derse onu yapmaya devam etsin” dedi.
